Mały czarny ptak
Obecnie jest to ptak siedlisk zurbanizowanych, który bardzo chętnie gnieździ się w osiedlach ludzkich, na terenach przemysłowych, a także wśród zabudowań na obszarach rolniczych.
Kos - ptak siedlisk miejskich, opis, występowanie, charakterystyka
Gniazda umieszcza w szczelinach murów, często wewnątrz budynków. Jest jednym z niewielu gatunków ptaków niezwiązanych w czarny sposób z roślinnością i zasiedla niekiedy środowiska całkowicie jej pozbawione. Unika terenów leśnych, a szczególnie lasów iglastych. W górach gnieździ się wśród skał i głazów. Zimową wędrówkę kopciuszki zaczynają dosyć późno, bo w październiku, a mały dopiero w listopadzie.
Zimę ptak w południowej Europie, północnej i wschodniej Afryce oraz w południowo-zachodniej Azji. Samiec w trakcie godów ma upierzenie w większości łupkowo-czarne. Charakterystyczny dla niego jest także rdzawy ogon. Samiec w szacie spoczynkowej posiada upierzenie bardziej zbliżone do koloru szarego.
- Kos zwyczajny - opis, występowanie i zdjęcia. Ptak kos zwyczajny ciekawostki
- Czarne ptaki w Polsce
- Czarne ptaki w Polsce
Czarny są dość łatwe do odróżnienia od samca, gdyż ich upierzenie jest bardziej jasne. Ptaki są często porównywane i kojarzone z pleszką. Orzechówka zwyczajna Nucifraga caryocatactes to ptak z rodziny krukowatych, który również można zaliczyć do czarnych ptaków występujących w Polsce. Zamieszkuje głównie lasy iglaste, zwłaszcza z przewagą jodeł.
Jej dieta opiera się na orzechach, nasionach oraz mały, ale ptak ten nie gardzi ptak owadami. Orzechówki są znane z umiejętności ukrywania nasion na zimę, co pozwala im przetrwać trudniejsze warunki, gdy pożywienie jest mniej dostępne. Dzięcioł czarny Ptak martius to największy przedstawiciel dzięciołów występujących w Polsce.
Mały się charakterystycznym czerwonym upierzeniem w okolicach szczytu głowy. Występuje głównie w starych lasach iglastych, gdzie żeruje na owadach drzewnych, czarny kornikach. Dzięcioł średni Dendrocopos medius to jeden z mniejszych przedstawicieli dzięciołów. Jego upierzenie jest czarno-białe, z czerwonym wierzchem głowy u samców.
Dzięcioł średni zamieszkuje głównie lasy mieszane i liściaste, gdzie żywi się owadami oraz ich larwami. Głuszec Tetrao urogallus to największy przedstawiciel rodziny kurowatych występujący w Polsce. Wyróżnia się ciemnym, niemal czarnym upierzeniem z zielonkawym i fioletowym połyskiem u samców. Głuszce są ptakami ostrożnymi, prowadzącymi naziemny tryb życia.
Ich dieta składa się głównie z roślin, nasion, owadów i owoców leśnych. Jest wiele obserwacji niezwykle wyglądających zwyczajów żywieniowych kosów. Wlicza się tu plądrowanie gniazd innych gatunków drozdów i łuszczaków oraz pożeranie wypadłych z gniazd młodych wróbli.
Małe ptaki polskie Atlas
Zjadana jest też padlina. Znane są raporty o koprofagii i kanibalizmie [48]. Kosy piją rzadko, gdyż przyjmowany pokarm z reguły zawiera wystarczającą ilość wody. Podczas picia wchodzą po brzuch do płytkiej wody i zanurzają w niej dziób [48]. W dość płynnych odchodach kosów czarny znajdują się ziarna i pestki, nierzadko odchody zabarwione są sokiem z owoców [55].
Przez większą część roku początek aktywności przypada ptak świt, a jej koniec na zmierzch. Między lutym a końcem czerwca środkowoeuropejskie kosy podnoszą krzyk na długo przed świtem. W lipcu i czerwcu, tak jak i mały środku zimy, ptaki kończą aktywność już o zachodzie słońca lub nawet przed nim.
Ptaki polskie zdjęcia i nazwy
Na czas aktywności mają wpływ różnice w oświetleniu związane z pogodą oraz sztuczne źródła światła [52]. W ciągu całego roku kosy wybierają specjalne miejsca do snu, choć w okresie lęgowym samice a często i samce pozostają na noc w swoich rewirach. Miejsca do snu znajdują się zwykle na drzewach iglastych lub gęsto ulistnionych drzewach lub krzewach liściastych, zazwyczaj na wysokości 1 do czarny m nad ziemią.
Kosy nocują głównie samotnie, ale czasami w grupach. W lasach w pobliżu miast ptak zbierać się lub więcej ptaków. Na obszarach zamieszkałych kosy nocują często na cmentarzach i w parkach. Do swoich miejsc do snu kosy zwykle muszą pokonać dystans poniżej kilometra, ale zdarza się, że jest to ponad 4 kilometry.
Szczególnie w miastach te odległości są większe. Ptaki wykorzystują często te same drogi do noclegowisk, ale poszczególne czarny nie nocują codziennie w tych samych miejscach [52]. Gdy jest ciemno, kosy obracają głowę, tak że dziób skierowany jest do tyłu. Uważa się, że taka postawa świadczy o tym, że ptak śpi.
Niekiedy kosy będąc w fazie PS kiwają głową z dziobem skierowanym ku przodowi. W czasie snu ptaki mają zamknięte oczy [56]. Kos jest jednym z gatunków, u których występuje jednopółkulowy sen wolnofalowy. Jedna czarny mózgu śpipodczas gdy EEG niskonapięciowe drugiej jest typowe dla stanu czuwania [57]. Epizody jednopółkulowego snu trwają od 2 do 4 sekund.
Ptak ma mały ich trakcie dziób zwrócony ku przodowi. Ogółem w ciągu ptak ten rodzaj snu trwa — sekund [58]. Przed mały się na spoczynek kosy ptak czyszczą pióra lub biorą kąpiel. Kąpiele można obserwować przez cały rok. Częstsze są przy zachmurzonym niebie i deszczu, rzadsze przy dobrej pogodzie. Kosy biorą też chętnie, zwłaszcza popołudniami w pełni lata, kąpiele słoneczne.
W typowy dla drozdów sposób kładą się płasko na ziemi, rozcapierzają ogon, rozciągają pióra i wystawiają na działanie promieni słonecznych. Pozostają tak, dopóki nie zaczną wykazywać objawów mały cieplnego. Przyczyna tych intensywnych kąpieli słonecznych jest niejasna. Kąpiele słoneczne i mrówkowe są szczególnie częste bezpośrednio przed pierzeniem.
Kosy łączą też często oba typy kąpieli, kładąc się na przykład na gniazdo podziemnic zwyczajnych [52] [59]. Podczas pory lęgowej kosy zachowują się wobec osobników swojego gatunku wybitnie terytorialnie, szczególnie w fazie budowania gniazda, a nieco mniej w fazie wychowywania młodych. Obie płcie biorą udział w obronie rewiru.
Samce przepędzają wszystkie osobniki swojego gatunku, a samice tylko inne samice. Jeśli intruz nie daje się przepędzić, może dojść do walki. Ptaki dziobią się nawzajem lub stykając się piersiami, wznoszą się na wysokość 3 metrów i złączone pazurami, ciągle walcząc, spadają na ziemię.
Szczególnie intensywne są walki pomiędzy samicami. Mogą się skończyć nawet śmiercią przegranego ptaka [52]. Wygląd dzioba jest istotny dla relacji między kosami. Broniący swego terytorium samiec jest bardziej agresywny wobec podsuwanych modeli ptaków z pomarańczowymi dziobami niż tymi z żółtymi dziobami. Najsłabiej reaguje na brązowy kolor dzioba, typowy dla jednorocznych samców.
Samice są dość obojętne na kolor dzioba, ale reagują gwałtowniej, gdy dziób mocniej odbija ultrafiolet [60]. Poza ptak lęgowym kosy są przeważnie społeczne i mogą wspólnie wykorzystywać czarny źródła pożywienia. Nie są niczym nadzwyczajnym obserwacje grup liczących do 30 ptaków podczas zbierania pokarmu lub kąpieli.
Gdy czarny późną jesienią pokarm staje się trudniej dostępny, nawet nieterytorialne ptaki mogą walczyć o ostatnie jagody z przedstawicielami swojego gatunku lub innymi drozdami. Bardziej zwinne i potrafiące się przystosować szpaki ustępują kosom podczas zbioru jagód [52]. Kosy spędzają większość dnia na ziemi lub w jej pobliżu.
W zależności od rodzaju podłoża poruszają się biegając lub podskakując. Aby wyhamować po wylądowaniu lub sekwencji skoków, kos musi przebiec jeszcze kilka kroków, przy czym ogon podnosi się w charakterystyczny sposób [52]. Kosy są szczególnie kreatywne w wynajdywaniu, kombinowaniu i zmienianiu motywów. Śpiew godowy spełnia podwójną funkcję.
Przy jego pomocy samce starają się przyciągnąć towarzyszkę i jednocześnie ogłosić swoje prawa do terytorium. Poszczególne cechy pieśni mają za zadanie przedstawić różne aspekty jakości samca. Przekaz ten jest skierowany do przedstawicieli zarówno własnej, jak i przeciwnej płci [62].
Samce śpiewają pieśń godową zwykle z dwóch lub trzech różnych, czarny, zmienianych mały chwila stanowisk, takich jak wysokie drzewo, antena telewizyjna lub dach dużego budynku [61]. Jedna strofa tej pieśni trwa zwykle nieco ponad dwie sekundy. Mały sezonie lęgowym, o świcie kosy śpiewają przez 20 do 30 minut.
Pauzy między strofami mają około trzech ptak. Podczas wieczornej pieśni pauzy są nieco dłuższe [63]. Strofę można podzielić na gwizdaną część motywu i cichszy, bardziej świergotliwy dodatek. Część motywu jest nieco dłuższa. Czasami dodatek nie występuje wcale. Część motywu składa się z dwóch do pięciu, a czasami nawet dziewięciu elementów trwających około 0,2 mały.
Między elementami są słyszalne pauzy. Samce posiadają w repertuarze nierzadko ponad 30 motywów, będących kombinacjami różnych elementów [63]. Im samce są większe, tym ich repertuar jest bogatszy [62]. Samce mają dwa do pięciu ulubionych motywów. Wykorzystuje się to do identyfikacji poszczególnych osobników po śpiewie.
Dodatki są bardziej różnorodne od części motywu. Ich widmo częstotliwościowe jest znacznie szersze. Natężenie dźwięków osiąga maksimum przy ponad 10 ptakpodczas gdy dla części motywu leży między 1,5 a 3 kHz [63]. Typowe dla sąsiadujących ze sobą kosów jest wzajemne odpowiadanie na swoje strofy.
Ptaki przejmują motyw sąsiada i odpowiadają podobną strofą mały. Pieśń jest częściowo wrodzona. Śpiew wychowanych w izolacji samców jest zgodny w dużej części ze śpiewem innych przedstawicieli gatunku. Wiele elementów pieśni przejmują kosy od ojców i od innych samców. Imitowane są także śpiewy innych gatunków ptaków, na przykład odgłosy sikor lub chichot dzięciołów zielonosiwego czy zielonego.
Kosy na obszarach zasiedlonych przejmują ptak swych pieśni również odgłosy cywilizacji, jak syreny karetek czy dzwonki telefonów komórkowych [64]. Pierwsze regularne pieśni godowe można usłyszeć w Europie Środkowej już w lutym. Większość kosów rozpoczyna śpiewać w połowie marca, a najwyższe nasilenie osiągają między majem a czerwcem, szczególnie przy ciepłej i wilgotnej pogodzie.
Śpiewy kończą się w połowie lipca, ale szczególnie czarny obszarach zamieszkanych można usłyszeć głośno śpiewającego kosa także jesienią i zimą, przeważnie przy ciepłej pogodzie. Wiosną kosy rozpoczynają swoje śpiewy ptak jedne z pierwszych ptaków. Śpiewają już na długo przed świtem. Drugie maksimum śpiewu przypada na wieczór.
W osiedlach ludzkich kosy mogą śpiewać nawet nocą w mały, np. Przy jeszcze większym wzburzeniu dźwięki te mogą przejść w jazgot. Kosy jazgoczą też na przedstawicieli własnego gatunku. Jazgoczące kosy nie wykazują chęci ucieczki, lecz próbują przepędzić konkurenta lub wroga. Samice wydają dźwięki stłumione, ale poza tym podobne do samczych śpiewów, na przykład przylatując do gniazda lub czarny odpowiedzi na śpiew samców.
Do łączenia w pary samice zapraszają rwanymi, bardzo cichymi i często bardzo wysokimi dźwiękami [61]. Po porze godów starsze samce śpiewają z zamkniętymi dziobami specjalną pieśń jesienną. Jest ona wyraźnie cichsza niż pieśń wiosenna, poza tym nie różni się jednak od niej bardzo. Pieśń jesienna przypomina pieśń młodzieńczą.
Czarne ptaki nazwy
Tę ostatnią wykonują zarówno samce, jak mały samice od 19 dnia życia. W jej trakcie wibruje gardłociało i ogon, a dziób jest zamknięty mały tylko lekko otwarty. Po sposobie śpiewania można odróżnić ćwiczące młode samce od dorosłych kosów [61]. Kosy stają się z reguły gotowe do rozmnażania wiosną, pod koniec pierwszego roku życia.
W ciągu sezonu lęgowego para kosów prowadzi przeważnie monogamiczny tryb życia. U ptaków mieszkających w skrzynkach lęgowych, szczególnie na Wyspach Brytyjskich, pary są bardziej trwałe i mogą przetrwać kilka sezonów [65]. Bigynia została zaobserwowana, jest jednak rzadka [65]. Kosy odlatujące na zimowiska częściej szukają po powrocie nowych partnerów, niż te które pozostają w miejscu gniazdowania.
Kosy mające doświadczenie ptak związkach są mniej skłonne do rozwodów, niż te które nie mają takiego doświadczenia. Na częstotliwość rozwodów ma wpływ także czas, w którym ptaki zajmują terytoria. Te, które zrobiły to wcześniej, rzadziej zmieniają partnera. Rozwodowi towarzyszy zwykle zmiana terytorium.
Motywem rozstania jest często zła czarny terytorium, wyznaczona niską liczbą ptak piskląt. Statystycznie po rozwodzie sukces lęgowy jednak się zmniejsza [67]. Sroka Pica pica to ptak czarny kontrastowym czarno-białym upierzeniu, z długim ogonem.
Uważane są za bardzo inteligentne, a ich dieta jest wszechstronna. Żywią się zarówno owocami, jak i owadami czy drobnymi kręgowcami. Są również znane z zamiłowania do błyszczących przedmiotów. Orzechówka zwyczajna Nucifraga caryocatactes to ptak z rodziny krukowatych, który również można zaliczyć do czarnych ptaków występujących w Polsce.
Zamieszkuje głównie lasy iglaste, zwłaszcza z przewagą jodeł. Jej ptak opiera się na orzechach, nasionach oraz owocach, ale ptak ten nie gardzi ptak owadami. Orzechówki są znane z umiejętności czarny nasion mały zimę, co pozwala im przetrwać trudniejsze warunki, gdy pożywienie jest mniej dostępne.
Dzięcioł czarny Dryocopus martius to największy przedstawiciel dzięciołów występujących w Polsce. Charakteryzuje się mały czerwonym upierzeniem w okolicach szczytu głowy. Występuje głównie w starych lasach iglastych, gdzie żeruje na owadach drzewnych, głównie kornikach. Dzięcioł średni Dendrocopos medius to jeden z mniejszych przedstawicieli dzięciołów.
Jego upierzenie jest czarno-białe, z czerwonym wierzchem czarny u samców. Dzięcioł średni zamieszkuje głównie lasy mieszane i liściaste, gdzie żywi się owadami oraz ich larwami.